Η Τσιπίτα ήταν ένα ελληνικό άλογο Πίνδου, που «έφυγε» το 2018  σε ηλικία 38 ετών. Όταν τη γνωρίσαμε το 2000 πρέπει να ήταν ήδη 18 ετών. Υπομονετική, υπάκουη ήξερε πως το χαμηλό της μπόι δεν την ευνοούσε για ανταρσίες και έτσι προτιμούσε να μην γίνεται στόχος. Στην πραγματικότητα τα υπόλοιπα άλογα δεν την είχαν σε εκτίμηση, έτρωγε bulling και έτσι πάντα ήταν ένα βήμα πίσω. Εκτός από τις βόλτες με τα παιδάκια. Τότε ήταν πάντα μπροστά, πρώτη. Στα μάτια των μικρών παιδιών δεν ήταν μικροκαμωμένη αλλά τεράστια και δυνατή.

Τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο για εκείνη μέσα στην αγέλη όταν ο αρχηγός, Rancheros, την ερωτεύτηκε. Την πήρε υπό την προστασία του και από τότε κανείς δεν την πείραξε. Ο έρωτας τους ήταν λογοτεχνικός –τα βράδια το έσκαγαν και πήγαιναν βόλτα στην παραλία και όταν χωρίζονταν τα χλιμιντρίσματα τους ήταν σπαρακτικά. Όταν ο Ranceros πέθανε η Τσιπίτα είχε ευτυχώς αναπτύξει αυτοπεποίθηση. Μπορεί και πάλι να μην ήταν αποδεκτή από τα υπόλοιπα άλογα αλλά πλέον δεν ήταν και παρείσακτη γιατί είχε φωνή.

Ανέπτυξε μάλιστα προστατευτικά ένστικτα και όταν στην παρέα προστέθηκε ο Αρίστος , ένας πρώην ιπποδρομιακό άλογο με πολλά προβλήματα υγείας, άρχισε να παλεύει και για τους δύο της. Τον ανέλαβε, εγγυήθηκε για εκείνον και αυτός της αφοσιώθηκε πλήρως. Στις βόλτες όταν ο Αρίστος δεν μπορούσε να τρέξει τον περίμενε και εκείνος την άφηνε να του τρώει το φαγητό του. Έξυνε ο ένας την πλάτη του άλλου. Η Τσιπίτα ήταν και πάλι ερωτευμένη.

Ναι, έζησε μεγάλους έρωτες αυτό το αλογάκι. Τα τελευταία της δύο χρόνια έζησε μια ακόμα μεγάλη αγάπη. Η Φωτούλα, μια μικρή φοράδα, που ο ιδιοκτήτης της ήθελε να την πουλήσει για κρέας γιατί ήταν επιθετική και μεγάλωσε σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων παρέα με ένα σκύλο και ένα πρόβατο, έγινε η πιο πιστή της φίλη.

Σήμερα, που η Τσιπίτα μας δεν είναι πια εδώ η Φωτούλα αρνείται να βγει από το κτήμα. Χλιμιντρίζει τόσο δυνατά ώστε να ακούσει η Τσιπίτα από εκεί ψηλά στον ουρανό και να γυρίσει πίσω. Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια για να σας περιγράψουμε τη θλίψη της.

Η Τσιπίτα έζησε 36-38 χρόνια. Όχι όλα χαρούμενα, όχι όλα χωρίς προβλήματα, ενώ δεν ξέρουμε τίποτα για τα πρώτα της χρόνια. Ξέρουμε πως φοβόταν τις σακούλες και τα drone, δεν ήθελε να της πειράζουν τα πόδια, λάτρευε την ζαχαρόπιτα και τα καρότα. Ήταν ομιλητική – χλιμίντριζε όταν πήγαινες προς το μέρος της με φαγητό, χλιμίντριζε όταν την ενοχλούσε ο Σιμούν. Της άρεσε να τρέχει στην άμμο. Τον χειμώνα έβγαζε πλούσιο τρίχωμα για να αντιμετωπίσει το κρύο και τη φωνάζαμε Μαμούθ. Το καλοκαίρι δήλωνε εθελόντρια στις βόλτες με τα παιδάκια. Την αγάπησαν και αγάπησε. Κυρίως τα μικρά παιδιά που γνώρισε και για πολλά από αυτά μαζί της ήταν η πρώτη τους φορά βόλτα με άλογο.

Μας παρηγορεί πως τώρα βρίσκεται και πάλι δίπλα στον Ranchero, την Σία, την Σελήνη, τον Τίγρη και το Κορίτσι, την παλιά της παρέα.